piątek, 31 stycznia 2014

Prezenty

Kto lubi prezenty niespodzianki ręka do góry. Hmmm widzę, że jesteście podzieleni. Część z was woli niespodzianki, część jednak nie. Ja jestem w tej drugiej grupie. Oznacza to dla mnie, że nie mam w domu niepotrzebnych rzeczy, które dostałam i głupio mi wywalić czy oddać komuś innemu. Przez ostatnie pięć lat dostałam najwyżej trzy prezenty niespodzianki. Dzięki pewnej mądrości i zaradności kupujących natrudzili się, żeby były to prezenty dopasowane do mnie czyli takie, które mi posłużą. I powiem, że udało im się w... 99 procentach.

Ale przejdźmy do drugiej grupy. Prezenty, które nie są niespodzianką. Czyli co? Że ja mówię co chcę dostać i ktoś mi to kupuje? Tak. U mnie proces ten zaczął się już w szkole podstawowej. Jak co roku na początku grudnia kupowaliśmy sobie prezenty mikołajkowe. Ustaliliśmy kwotę (do 20 zł) i każdy losował osobę, której coś kupi. I jedna mądra osoba miała pomysł, żeby wstać na forum klasy osobiście i powiedzieć, co chce dostać. Za jej przykładem poszli wszyscy i po chwieli każdy wygłosił krótkie przemówienie. Ja wybrałam książkę. Podałam nazwisko mojej ulubionej autorki. Nie podałam jednak tytułu. Z dwóch powodów. Nie miałam jeszcze żadnej książki, więc tytuł na pewno nie zostałby powielony. Po drugie dawało to duże pole działania osobie kupującej. Było mi zatem bardzo miło, kiedy dostałam świetną książkę i do tego czekoladę (ceny dwadzieścia lat temu były zdecydowanie przystępniejsze). Rok później reforma przeniosła nas do gimnazjum, a ja zrobiłam dokładnie to samo. Poprosiłam o książkę, zastrzegając jednak, że jedną już mam i proszę o inną. I tak zaczęłam budować swoją kolekcję.

A jak to się ma do dzisiejszych zakupów? No choćby prezenty urodzinowe. Pisałam już kiedyś, że dostałam płaszcz, a sama kupiłam spodnie. Przymierzyłam i nawet zapytałam o radę, a potem razem poszliśmy do kasy. Ja dostałam pakunek, druga osoba rachunek. I jeżeli ktoś mi powie, że to nie jest fajne to ja mam swoje argumenty. Czy brzydka na przykład biżuteria-niespodzianka cieszy bardziej niż mój płaszcz? Przekonałam się, że nie. Płaszcz nosiłam kilka miesięcy i wiosną znów mi się przyda, a biżuteria leży w pudełku i zagraca.

Innym plusem są finanse. Jeżeli chcemy zoptymalizować koszty życia musimy podejmować mądre decyzje. Oczywiście, dla każdego pod tym słowem kryje się coś innego. Warto jednak pamiętać, że prezent przydatny i używany, a prezent niepotrzebny i kurzący się na półce, to dwa przeciwległe bieguny. Ten pierwszy redukuje znacznie koszty, ten drugi jedynie je generuje. Jak to działa? Dostaję prezent, który leży. Ktoś wydał pieniądze, a ja tego nie używam. Sama mam potrzebę. Weźmy mój płaszcz i powiedzmy, że kosztował 200 zł. Muszę uzbierać taką sumę i ją wydać. Zatem oboje tracimy.

Nie chodzi mi o przekabacenie wszystkich na moją stronę. Nie uważam także, że jedyną słuszną drogą jest ta, którą ja podążam. Wiem natomiast, że w momencie, kiedy się nad tym zastanowimy i zmienimy przynajmniej jedną rzecz na pewno pójdziemy do przodu. O cofaniu się nie ma mowy, to mnie bardzo cieszy. A jak u was? Niespodzianka czy jednak nie?

czwartek, 30 stycznia 2014

Rezygnacja z TV

Wiele lat temu u mnie w domu postanowiono wywalić telewizor. Poszło szybko. Nie było bowiem czekania, aż ktoś go weźmie czy nawet cienia myśli o sprzedaniu grata. Po prostu został wywalony i już. I tak oto przez jakieś 15 lat nie posiadałam tego cudu techniki w swoim domu. Przy każdej dyskusji powtarzam, że nie mam telewizora i nie oglądam TV. Ale czy aby na pewno??!!

Jak się człowiek głębiej zastanowi to ogląda więcej, niż jakby miał w domu ten przeklęty telewizor. Dlaczego?
1. Idąc do kogoś mamy do czynienia z wieloma "pudłami". Ktoś od niechcenia przerzuca kanały, a my się w to wkręcamy.
2. Rozświetlone bilbordy/ekrany z całą masą reklam. Zmieniają się w zawrotnym tempie kusząc promocjami.
3. Pociągi/kina/restauracje/instytucje. Czyli każde miejsce, gdzie można bezpiecznie umieścić ekran i pokazywać to co nam różne stacje nadają.
4. No i w końcu komputer i internet. Samo założenie jest jak najbardziej słuszne i nie mogę się z nim nie zgodzić. Cóż jednak, kiedy wpada w nasze ręce i niedoświadczone w manipulacji mózgi. Reklamy krzyczą z każdej strony, a ilość dostępnych programów i filmów może zawstydzić tradycyjnych dziennikarzy i ich media.

Zatem już po chwili refleksji widzimy, jaki ogrom chłamu przewija się przez nasze życie i to bez posiadania w domu "pudła". Zachęcam zatem do małego detoksu informacyjnego. Olać bilbordy, nie wchodzić do pomieszczeń z TV (jak tylko jest to możliwe) i ograniczyć bezsensowne szperanie w sieci. Głowa nam kiedyś za to podziękuje.

wtorek, 28 stycznia 2014

Akrylamid

Lubicie smażone potrawy? Ja już nie mówię o chipsach, frytkach czy innych tego typu fast foodach. Chodzi mi o warzywa na patelnię, o rybkę smażoną. No to poczytajcie dalej.

W procesie smażenia czy to w domu czy w wielkiej fabryce zachodzą pewne reakcje chemiczne. Nie są one obojętne dla naszego zdrowia. Co gorsza nie są one obojętne jeżeli chodzi o wygląd i smak potraw. Niestety tam, gdzie mamy jedzenie co najmniej przyrumienione, mocno przypieczone bądź spalone w procesie chemicznym wytworzony jest akrylamid. Czym wyższa temperatura przygotowywania potraw tym więcej jest tej niedobrej substancji. Co powoduje? Uszkadza komórki mózgowe, powoduje niektóre rodzaje raka, zaburza mutacje genów oraz uszkadza chromosomy. A to tylko kilka z wielu problemów.

W 2006 roku szwedzcy naukowcy odkryli akrylamid w żywności (wcześniej używano go w przemyśle do produkcji gum, plastiku, papieru i kosmetyków). Nieprzerwanie do dziś toczą się spory o rodzaje chorób jakie może wywoływać i jak bardzo jest niebezpieczny. Powstaje podczas ogrzewania w temperaturze powyżej 120 stopni C z cukrów redukujących, asparaginy lub surowca wyjściowego, który również zawiera akrylamid. Najlepsze warunki do jego tworzenia to 180 stopni. Zatem pole do popisu olbrzymie.

Można napisać wielkie epopeje na ten temat, ale gdzie jest go najwięcej i czego unikać lub ograniczyć? Niestety największe jego pokłady wykryto w produktach cieszących się ogromną popularnością: chipsy, frytki, pieczywo z rumianą skórką, palona kawa, ciastka, herbatniki czy płatki kukurydzane. A także inne produkty zawierające białko lub cukry, które poddawane są obróbce termicznej powyżej 120 stopni C. Znaczenie ma również czas obróbki. Czym dłuższy tym więcej szkodliwej substancji w jedzeniu. Zatem unikając lub ograniczając powyższe produkty mamy szansę znacznie zmniejsza ilość akrylamidu w naszej żywności. Poza tym udowodniono, że blanszowanie żywności redukuje nasz problem.

Cieszy mnie myśl, że odkąd nie jem mięsa i wielu niezdrowych produktów, a zamieniłam je na warzywa ilość akrylamidu w mojej diecie znacznie spadła. Tego też życzę wszystkim walczącym o zdrowie.


źródło 1.
źródło 2.

Autyzm

Nie raz słyszeliście pewnie o dzieciach, które urodziły się zdrowe, a po pewnym czasie zdiagnozowano u nich autyzm. Tak, ja też słyszałam. Kilka miesięcy temu po raz pierwszy jednak usłyszałam o matce, która dietą, sauną i ćwiczeniami zarówno fizycznymi jak i stymulującymi mózg wyleczyła dziecko z tej okropnej choroby. Po raz pierwszy zatem usłyszałam, że się da. Do tej pory bowiem lekarze powtarzali jak mantrę, że nie jest to w żaden sposób możliwe. Podkreślali, że rehabilitacja jest ważna, bo może nieco zmniejszyć objawy, ale jedynie w ograniczonym stopniu. Bardzo byłam szczęśliwa, kiedy udało mi się posłuchać wywiadu z kobietą, która dokonała niemożliwego.

Minęło kilka miesięcy. Temat zszedł na drugi plan. Powtarzałam wszystkim, że się da. Wielu nie wierzyło. Aż tu nagle wchodzę na świetną stronkę: vismaya-maitreya.pl i odkrywam poniższy link.

http://www.vismaya-maitreya.pl/naturalne_leczenie_renata_radomska_wyleczyla_coreczke_dieta_z_autyzmu_lektor_pl_video.html

Okazuje się, że w Polsce też się da. Matka, która ma samozaparcie i nie poddaje się jest w stanie wiele. Dwa wywiady około trzy minutowe. Warto zobaczyć. Ja byłam zszokowana. Kobieta nie tylko pomogła swojej córce, ale uczy innych rodziców, założyła fundację i wydała za SWOJE pieniądze książkę.

I moja prośba. Jeżeli znacie chore dziecko, słyszeliście o problemie z jakim borykają się rodzice to podeślijcie im to. Z czystego, dobrego serca. Nie czerpię profitów z udostępniania, ale chciałabym, żeby ludzie wiedzieli, że się da. DA SIĘ I JUŻ.

poniedziałek, 27 stycznia 2014

Internet

W dzisiejszych czasach posiadanie internetu nie budzi żadnych kontrowersji. Co się jednak dzieje, kiedy nagle go brakuje? Dziwne to uczucie niby przygaszające, a jednocześnie wywołuje tak wiele nerwów. Przekonałam się o tym w trakcie weekendu. W sobotę przyszłam z pracy i tradycyjnie po obiedzie usiadłam do komputera. Miałam masę pomysłów na nowe posty i chciałam to jak najszybciej zapisać, żeby nic mi nie "uciekło". Chciałam także opublikować coś fajnego, ale niestety nie było mi dane. Z połączeniem niby ok, ale strony się nie ładowały i czerwona lampka routera wyraźnie pokazywała, że źródło wyschło. Przejęłam się z kilku powodów. Po pierwsze nic nie opublikuję i nie napiszę na blogu. Potem myśl o mailach z zagranicy na które niecierpliwie czekam. Nie odbiorę. Potem moje wyzwanie w Hello Zdrowie (o tym za chwilę) i na koniec: nic nie obejrzę, niczego nie posłucham i nic nie przeczytam. Uwielbiam tradycyjne książki, dlatego przeczytałam jedną i zajęłam się innymi zadaniami w domu, ale niedosyt pozostał.

Ponieważ nie mieszkam sama zobaczyłam także reakcje innych. Milion telefonów do operatora. Frustracja i złość. Mega detoksykacja. Po jakimś czasie objawy ustępują no i było coraz lepiej. Pocieszające. Jeżeli większość ludzi tak ma, to ciężka sprawa. Jakby wysiadła sieć w całym mieście, województwie czy nawet kraju to chyba zaczęłyby się zamieszki na ulicach. Naprawdę kiepsko to widzę. Ale nie budujmy czarnych scenariuszy.

Może kilka słów o Hello Zdrowie. O samej stronce już wspominałam (albo mam sklerozę i tylko mi się wydaje). Można poczytać artykuły oraz zapoznać się z dostępnymi wyzwaniami i podjąć jakieś. Długo zmagałam się  z decyzją. Bo zadań dużo i bardzo różne. A jednocześnie bardzo fajne. Ostatecznie zdecydowałam się na jedzenie jednego jabłka przez okres siedmiu dni. Codziennie należy się zatem zalogować na stronce i potwierdzić wykonanie zadania. Jeżeli tego nie zrobimy zadanie przepada i trzeba zaczynać od początku. Moje zadanie wytrzymało cztery dni. Piątego wysiadł internet i nie ukończyłam go. Ale tylko wirtualnie, ponieważ fizycznie zjadłam siedem jabłek przez te siedem dni. Taki mały nawyk, który po jakimś czasie wchodzi w krew. O to mi głównie chodziło. Jabłka są niesamowicie zdrowe i dobre. Już od dawna chciałam wpoić sobie taki nawyk. Co najmniej pięć jabłek w tygodniu. Jak na razie udaje mi się.

Jakiś czas temu zapoznałam się z listą warzyw i owoców, które warto jeść w wersji eko. Chwytają bowiem ogromne ilości chemii i zatruwają nasz organizm. Wiem także, że do produkcji soków warto używać eko produktów. Bez błonnika potrafią zostawić w ciele bardzo dużo metali ciężkich, a zatrucie nimi jest nie lada problemem. Moje wyzwanie zaczęłam zatem od wizyty w odpowiednim sklepie i zaopatrzenie się w eko jabłka. Są mega słodkie i soczyste. I naprawdę pachną jabłkiem, a nie... niczym. Uwielbiam je i kupuję jak tylko mam ku temu okazję.

Fajnie czasem jest się także postymulować. Hmmm dziwnie to zabrzmiało. Chodzi mi o rozruszanie mózgu, który najczęściej pracuje w trybie: praca-dom-zakupy-internet i nic nowego się nie dzieje. Podejmowanie wyzwań w każdym możliwym zakresie to praca mózgiem. Pomoże nam to uniknąć Alzheimera i innych tego typu problemów. Warto zatem przekraczać swoje granice i robić rzeczy nowe i rozwijające. Nie musi to być jedynie zadanie dotyczące jedzenia. Równie dobrze może to być sport, gry logiczne, a nawet nowy sposób spędzania czasu z rodziną czy zupełnie inne postanowienie. Ja czasem gram w gry logiczne i widzę postępy. Dlatego polecam wszystkim! Bo warto zadbać o siebie PRZED. Później może być już za późno.

piątek, 24 stycznia 2014

Kiszonki

Jak powszechnie wiadomo kiszonki należą do grupy bardzo zdrowych produktów. Poleca się je w wielu chorobach oraz zapobiegawczo. Kiszenie odbywa się poprzez zasolenie i fermentację z udziałem różnych szczepów dobrych bakterii mlekowych. Owy kwas mlekowy powstaje poprzez zjadanie przez bakterie cukrów zawartych m.in. w kapuście. Kisić można oczywiście i inne produkty. Najpopularniejsze są ogórki, które co druga chyba gospodyni w naszym kraju przygotowuje latem. Gorzej jest natomiast z burakami i kapustą. Tej ostatniej postanowiłam się przyjrzeć bliżej. Pod koniec grudnia podjęłam decyzję o przechodzeniu na dietę. Musiałam zatem znaleźć dobre źródło kiszonej kapusty. Najczęściej w sklepach można kupić kapustę KWASZONĄ, która jest zalewana octem i nie ma dobroczynnych właściwości. Ponadto może powodować wszelakie dolegliwości związane z nadmiarem octu w organizmie. Ja mam po niej bóle brzucha i wzdęcia. Kiedy dowiedziałam się o dwóch sposobach uzyskiwania kiszonej kapusty zaczęłam czytać KAŻDE opakowanie, które biorę do reki w sklepie. Nachalnie wypytuję też ekspedientki co też kryje się w ich kapuście. Ponadto kapusta nie powinna przebywać w szczelnym, plastikowym opakowaniu. Dobroczynne bakterie giną z braku tlenu. Podobno kwas wchodzi również w reakcje z plastikiem, a o tym można już całe księgi pisać. Zdrowe to nie jest, dlatego do kiszenia poleca się drewniane beczki, słoiki i gliniane naczynia.

Dwa lata temu robiłam małosolne ogórki latem (uwielbiam) i kupiłam litrowe gliniane naczynie, specjalnie przeznaczone do kiszenia. Leżało potem i nagle się przydało. Z braku odpowiedniej kapusty w sklepie postanowiłam zrobić swoją. Bałam się strasznie, ale wiem już, że nie było czego. Popełniłam także kilka błędów. Mądrzejsza o te doświadczenia podzielę się z wami prawidłowym kiszeniem kapusty.

Do litrowego gara lub słoika wejdzie około kilo kapusty. Szatkujemy ją oczywiście. Można dorzucić marchew czy co tam lubicie. Ja za pierwszym razem jednak chciałam zobaczyć podstawowy efekt. 
A teraz o soli. Najlepsza jest oczywiście szara i nie powinna być jodowana. Na każdy kilogram kapusty świeżej bierzemy 1,5 do 2,5 dkg soli. Ja wzięłam około 2 dkg. Mam niedokładną wagę więc mogło być 2,1. Wiem już, że była nieco za słona jak dla mnie i dodam 1,5 do maksymalnie 1,8 jak zrobię to następnym razem. 

Czysty pojemnik wykładamy na dnie warstwą kapusty i zasypujemy odrobiną soli. Ugniatamy, bo musi puszczać sok. Ja użyłam drewnianej dużej łyżki. układamy drugą warstwę kapusty i posypujemy nieco solą. Znów gnieciemy. I tak do końca kapusty i soli. Jak skończymy kapusta musi być całkowicie pokryta sokiem. Jeżeli nie będzie zepsuj się zamiast zakisić. Przykrywamy małym talerzykiem i obciążamy. Ja do dużego słoika nalałam wody. Kapusta leży kilka dni w kuchni. Codziennie zachodzi tzw. burzliwa fermentacja. Woda podnosi się i może się wylać. Nadmiar należy zbierać do szklanki. Po kilku dniach (u mnie tydzień) odstawiłam w chłodniejsze miejsce (na balkonie było 5-10 st.) wtedy fermentacja przebiega powoli i wody może zacząć brakować. Dolewamy tą, którą mamy w szklance. Jak zabraknie robimy mieszankę na 1 litr przegotowanej wody 1-2 dkg soli. Mieszamy i dolewamy co dziennie. Po kilku dniach warto też wbić widelec w kapustę, żeby nieco odpowietrzyć. A po około dwóch tygodniach jest cudowna, domowa, bez octu! kapusta.

Czynności bardzo proste i nie wymagające dużo czasu. Ja będę robiła częściej. Jeżeli bardzo zagmatwałam przepis to jest wiele blogów, na których znajdziecie ciekawe instrukcje.

czwartek, 23 stycznia 2014

Co mi zasmakowało

Ciekawe to jest. Bowiem dietetyczne potrawy uważane są za nijakie w smaku i nikt nie chce ich jeść na co dzień.Ja mam jednak inne zdanie i zakochałam się w niektórych daniach diety dr Dąbrowskiej.

Bardzo zasmakowała mi czerwona cebula. Robię sałatkę: jeden średni pomidor, maleńka cebulka albo połowa jak jest większa i ogromny ogórek kiszony. Wychodzi 130 g. plus 20-30 g. plus 80-100 g. Doprawiam świeżymi ziołami jak mam. Owa sałatka ma do 50 kcal, a świetnie sprawdzi się jako przekąska lub drugie śniadanie. Zrobiłam także jako dodatek do obiadu dla mego lubego. Zjadł całość i aż mu się uszy trzęsły. Dzięki temu zjadł zdrowe domowe ogórki kiszone, a nie te sklepowe konserwowe.

Drugą bardziej przekąskową propozycją jest utarcie korzenia selera (100 g.) 40 kcal z jabłkiem (100 g.) 50 kcal. Po prostu zabiło mnie smakiem. Spodziewałam się, że będzie mdłe, a było pyszne i słodkie.

A jeżeli o słodyczach mowa to utarłam duże jabłko (200 g.) i dodałam łyżeczkę cynamonu. Mogłam dodać pół, bo okazało się za mocne nieco w smaku. Ale znów pyszne i słodkie. Deser idealny według mnie. A kalorii 110 jak dobrze pójdzie. Który talerz słodyczy tyle ma :D

No i przejdźmy do obiadu. Po pierwsze kapuśniak.  Wyszedł mi gar zupy, który jadłam całe popołudnie. Składniki:
marchwe (200 g.) 80 kcal
seler (50 g.) 20 kcal
pietruszka (40 g.) 20 kcal
por (20 g.) 6 kcal
cebula (20 g.) 8 kcal
kapusta biała (50 g.) 16 kcal
kapusta kiszona (200 g.) 40 kcal
kminek
pieprz
razem 190 kcal
Warzywa starłam na tarce, cebulę posiekałam. Kapustę kiszoną dodałam bez rozdrabniania po 15 minutach gotowania. Całość jeszcze stała na ogniu 15 minut i zupa gotowa:)

Drugim daniem, które uwielbiam jest leczo jarskie.
Składniki:
cebula (100 g.) 39 kcal
papryka (150 g.) 48 kcal
przecier pomidorowy (pół słoiczka 95 g.) 88 kcal
przyprawy: sól, pieprz, majeranek, świeża pietruszka, liść laurowy, ziele angielskie
razem: 175 kcal

Do kapuśniaka dodałabym jednego ziemniaka. Do leczo ryż, albo inny zapychacz. I tyle w temacie. Pysznie i zdrowo.

środa, 22 stycznia 2014

Bitwa profesorów

Ja już tak mam, że chciałabym, żeby świat był piękny bez wojen, głodu, złych rzeczy i jedynie z pozytywnym myśleniem. No mam ta po prostu naturalnie, że nie podoba mi się to co się dzieje. Ta cała amerykanizacja kultury, zachowań i rzeczy nie odpowiada mi. I ta wieczna walka jednego z drugim. Zaobserwowałam to na swoim poletku.

Podczas studiów wiele robiłam dla Uczelni. W pewnym momencie mojej studenckiej kariery zostałam wybrana jako przedstawiciel do samorządu, do Rady Instytutu i Rady Wydziału. Chodziłam zatem na zebrania grona pedagogicznego, słuchałam, mówiłam, głosowałam, a nawet liczyłam owe głosy. Udzielałam się wielce o czym dziś już pewnie nikt nie pamięta. Dlaczego? Otóż część wykładowców była pochłonięta walką. Dokładnie jak na wojnie. Dwa przeciwległe obozy, które starają się wygrać. I niestety odbijało się to na studentach i pewnie na Uczelni.

Zamiast jednej wspólnej władzy i mądrego zarządzania obozy się podzieliły i każdy sobie rzepkę skrobie. A my biedni studenci próbujący jedynie dostać odrobię wiedzy od naszych mistrzów musieliśmy wysłuchiwać ich lamentów (na zajęciach) lub czekać wiele godzin pod salami, aby jakiekolwiek zajęcia mogły się odbyć. Ileż to razy zebrania przedłużały się, a my szliśmy po prostu do domu.

Tak, wiem, że niektórzy bardzo się cieszyli. Ja sama miałam przedmioty ulubione i takie nie bardzo, które udało mi się uniknąć dzięki tym bitwom. Wiem jednak, że nie było to dla mnie dobre. Dlatego uprasza się wykładowców o większą stabilność w prywatnych wojnach na rzecz studentów i Uczelni.

poniedziałek, 20 stycznia 2014

Stres

Stresujecie się? Chyba nie ma ludzi którzy by tego nie odczuwali. Zresztą mały stres od czasu do czasu jest bardzo stymulujący dla organizmu. Ale długotrwały może powodować bardzo poważne rzeczy. Przez zupełny przypadek znalazłam wywiad z dr Leonardem Coldwellem, który opowiada o swojej metodzie walki ze stresem, a co za tym idzie z chorobami typu rak, depresja albo po prostu przeziębieniami i ogólnym osłabieniem organizmu. Bardzo serdecznie wszystkim polecam i dokładnie zgadzam się z tym o czym oni mówią. Myślę o tym od kilku lat z różnych powodów i jak widać naukowo zostało to już udowodnione. Czyli przez te wszystkie lata miałam rację, a teraz zachęcam Was wszystkich do zapoznania się z tematem. Krótki wywiad z doktorem, który wielu może uratować życie.





PS Jak ktoś wie, jak zaopatrzyć się w to po polsku to chętnie skorzystam.

Zero cierpliwości

Od jakiegoś już czasu obserwuję, że ludzie są bardzo niespokojni. Już nie mówię o durnym ADHD i tego typu sytuacjach. Mówię o przeciętnym Polaku i jego dziwnej nadpobudliwości czy niecierpliwości. Teraz kiedy ja jestem nieco spokojniejsza dostrzegam to ze zdwojoną siłą. I tym bardziej mnie to razi. Sama miewałam (jak widzę teraz) podobne epizody, dlatego rozumiem całą tą sytuację.

Wiem, wiem, każdy jest indywidualną jednostką i nie powinnam się tak czepiać, ale widzę w tym poważny problem. Ludzie są bardzo zestresowani i spięci, co powoduje choroby, złe samopoczucie i wiele konfliktów. Można zdenerwować kogoś lub nawet zniechęcić do siebie. Ludzie najczęściej nie myślą o innych. Liczę się tylko ja, każdy powie. No ja czasem też jestem egoistką, ale mam tego świadomość i potrafię zachować się zupełnie inaczej. Inni nie. Wpychają się do kolejki, bo muszą być pierwsi. Dzwonią i od razu żądają połączenia. W banku czy przy kasie w sklepie denerwują się najmniejszym oczekiwaniem. Trąbią na potęgę jadąc przez miasto. Wyliczają ile mają do zrobienia i zadręczają się tym. Sami nakładają na siebie ten ciężar i nie wierzą, że można go zrzucić jedynie zmianą podejścia, innym zachowaniem i myśleniem. Jakby jedynie pobicie kogoś było wyjściem z kolejkowej sytuacji przy kasie. Dokładnie to widzę na co dzień, dlatego tak bardzo mnie to boli.

Narzekanie, narzekanie i jeszcze raz narzekanie. Zadręczanie siebie samego.

Wiem, co mówię, bo przykleiło się do mnie słowo maruda. Marudziłam na okrągło i niektórzy wypominają mi to do dziś. A ja zrozumiałam, że nie o to w życiu chodzi, żeby się zadręczyć i zamarudzić innych. Wiem, że zmiana podejścia to 90% sukcesu. I jest do dupy, a mnie to już tak nie przeszkadza i nie dręczę się psychicznie. Jest to proces, dlatego daleko mi do ideału, ale kiedy większość ludzi stoi w miejscu i nie rozwijają oni swoich głów, ja jestem na pewno o lata świetlne od nich. Muszę wiele jednostek dogonić, ale dobrze mi idzie, czego życzę każdemu.

sobota, 18 stycznia 2014

Przeżuwanie - eksperyment

Podczas ostatniego detoksu mój umysł zaczął pracować na przyspieszonych obrotach. To znaczy wcześniej nie było źle, ale teraz zaczęłam mocniej skupiać się na detalach i drobnostkach, których wcześniej nie dostrzegałam. Zdawać by się mogło, że bzdury mi z tego wyszły, ale są to dla mnie szalenie istotne rzeczy.
O przeżuwaniu jedzenia głównie dziś mowa.






Otóż pod czas diety zachciało mi się tak zwanego zapychacza. Ziemniaka, ryżu, chleba, makaronu. Czegokolwiek. Stanęło na chlebie. Nie trzeba gotować. Po prostu sięgam do chlebaka i zazwyczaj coś tam jest. Taki urok mieszkania w kilka osób. Sięgnęłam i było. I jak wiecie zjadłam jedynie odrobinę. Ostatniego dnia pozwoliłam sobie na szaleństwo i weszło we mnie pół grahamki. Ale nie ważne ile. No może zacznę od początku ten wywód.

Od kilku lat żyję w uświadomieniu. Wiem jak się żywię, mniej więcej co mi szkodzi. Ogólnie zdaję sobie sprawę ze swoich "grzechów" i problemów. Fizycznych i psychicznych związanych z jedzeniem. Wiem zatem jak bardzo lubię jeść i nie jestem typem "jem, żeby żyć". Co za tym idzie wkładam do gęby wiele. O wiele za dużo, jeżeli chodzi o porcje. I tu przychodzi mój "grzech" dietowy: chleb. Do ust brałam bowiem po ociupince i żułam. Takim sposobem zjadłam jedynie fragmencik, a czułam się jakby to była cała wielka buła.

No i dziś. Piętka z chleba. Maleństwo nad maleństwami. Żułam po odrobince i nie sięgnęłam po więcej. Potem odgrzewałam (nie dla siebie) krokiety. Było ich chyba osiem. Małe jak na krokiety. Dostałam jeden do spróbowania. Normalnie zjadłabym go w dwóch gryzach i praktycznie nie poczuła smaku w ustach, był przecież taki mały. Tu jednak dzieliłam go widelcem na mega małe kąski i próbowałam wyczuć smak nadzienia z kapusty. Trwało to ładnych parę minut. I co ciekawe bardzo przeszkadzał mi smak tłuszczu. Odzwyczaiłam się od smażonego na amen :D

Wnioski? Znam sposób, który może mi pomóc w opanowaniu mojego obżarstwa. Przeżuwanie po małym kawałeczku jest świetną metodą i polecam. Naprawdę polecam.


piątek, 17 stycznia 2014

Przechodzenie na dietę

Chyba nie ma na świecie kobiety, która nie korzystała z diety choć raz w życiu. Ja będąc na oczyszczaniu (co również pomaga schudnąć) miałam wiele dylematów. Jak więc zabrałam się do tego wszystkiego? Przechodzenie na dietę to proces, który rozpoczyna się dużo wcześniej.

Po pierwsze jeszcze przed dietą należy pozbyć się z domu wszystkiego co niezdrowe. Może niektórzy mają silną wolę, są wytrwali i nie sięgną do szafki po paczkę makaronu i batoniki. Ja zresztą też w większości przypadków daję sobie radę. Nawet jak polegnę to do pewnego stopnia kontroluję sytuację i nie wpadam w ciąg słodyczowy. Lepiej jednak pomyśleć o tym wcześniej. Jak wiadomo "co z oczu to z serca".

Po drugie zróbmy duże zakupy przed dietą. Kiedy "na głodniaka" będziemy chodzić po sklepie pewnie skusimy się na coś przetworzonego. Jeżeli nasz pobyt w sklepie podczas diety będzie ograniczony, kalorię również nie zostaną niestosownie podniesione.

Po trzecie róbmy zakupy z listą. Jeżeli mamy na niej jedynie to co potrzebne jest nam do przygotowania zdrowych posiłków i mamy wyznaczony cel szybko chodzimy przez sklep nie zaglądając do kuszących regałów.

A co podczas samej diety?

Punkt czwarty to moim zdaniem ważenie i mierzenie. Nie chodzi o nas samych tylko o jedzenie. Z badań wynika, że jeżeli odliczamy "na oko" zawsze zaniżymy wartość kaloryczną produktów. Czyli lepiej zważyć i mieć pewność do tego co zjedliśmy niż szacować wartości

Po piąte przygotowujemy wcześniej co się da. Kiedy wchodzimy do kuchni głodni i dopiero robimy posiłek zawsze coś może z naszej ręki dodatkowo (i niepotrzebnie) wylądować w ustach.

Po szóste słuchajmy organizmu. Chodzi mi o to, że często głód mylimy z pragnieniem. W sensie zarówno zachcianki na "coś" jak i brakiem wody. Zamiast myśleć o jedzeniu lepiej włączyć czajnik, zrobić herbatkę czy ziółka i przemyśleć czy aby na pewno chce mi się jeść.

Po siódme umyj zęby. To idealna metoda dla mnie. Wieczorne podjadanie jest bowiem moim koszmarem i umycie zębów skutecznie daje mi sygnał do zakończenia tego niecnego procederu. No bo komu chce się znów je szorować. A poza tym zmienia się smak w ustach co daje sygnał do mózgu, podobnie jak zmiana smaku poprzez zjedzenie czegoś. Na prawdę polecam.

A na koniec (osiem) poproście otoczenie o nie kupowanie tych wszystkich kuszących i pachnących, niezdrowych potraw! Albo niech zjedzą jak ty tego nie widzisz. Mnie po prostu skręca jak mi nad głową mlaskają i cały dom pachnie jedzeniem.

Pewnie jeszcze wiele tego typu porad można znaleźć. Te są najważniejsze dla mnie i pomagają mi przetrwać trudny czas. Oby wam też pomogły.

Hipermarketowy szał

Ospa jak to ospa. Choroba, która sama w sobie nie jest straszna. Najgorsze są podobno powikłania, dlatego należy siedzieć w domu i nie zachorować na nic dodatkowego. Co z tego wynika? No generalnie śpi się, je się, odpoczywa się i tym podobne się ;P Ja przeczytałam kilka książek, obejrzałam kilka filmów, zrobiłam niezłe porządki z małym przemeblowaniem i nie wychodziłam z domu. W centrum handlowym nie byłam około 10 dni. I nagle pojechałam. Zostałam w sumie namówiona, choć nie miałam większej potrzeby. Od wejścia czułam się bardzo nieswojo. Nie chciałam chodzić po tych wszystkich sklepach! Nie potrzebowałam nawet tej tony jedzenia! I te restauracje. Sam syf. Poczułam się jakbym przyleciała na Marsa. No kosmicznie. W życiu czegoś takiego nie przeżyłam.

Nagle zdałam sobie sprawę w jak wielkim potrzasku jest człowiek. Media ciągle nakłaniają nas do zakupu. A my biernie (bo inaczej tego nie potrafię nazwać) kupujemy. Dziesiątki, setki, a nawet tysiące niepotrzebnych rzeczy. Niepotrzebne stosy jedzenia, którymi zapychamy się na potęgę, a jak nie zjemy to wywalamy. Po raz pierwszy w życiu zrozumiałam słuszność mikroskopijnych porcji w "prawdziwych" restauracjach. Nie w tych zapychających przybytkach udających dobrą kuchnię. Rozumiem francuzów, włochów i inne nacje delektujące się jednym czy dwoma kęsami. Po co mi pół tortu jak mogę tylko skosztować. Po co mi pół pizzy. Po co mi w ogóle na co dzień takie jedzenie. Jak nieraz pewnie pisałam przyzwyczajona jestem do dużych porcji i do chudzielców nie należę.

Po diecie i nieprzebywaniu w tych dziwnych miejscach, gdzie Polacy spędzają z rodzinami całe weekendy, mam totalnie inne myślenie. W grudniu zachwyciłam się dniem bez zakupów i akcjami, które powstały przy tej okazji. Wtedy jednak moje myślenie było standardowe i nie kupowanie było nieco wbrew mnie. Przyzwyczajenie bowiem to druga natura człowieka, jak rzekł ktoś mądrzejszy ode mnie. Ale po detoksie organizmu to samo stało się z moim myśleniem! WOW. Wolę kupić coś porządnego raz na jakiś czas, wymienić się z kimś, niż stale uczestniczyć w tej pogoni. Wiem już, że tego nie potrzebuję. To media, wielkie firmy, sprzedawcy i cały ten system wmawia nam jedynie ową potrzebę.






Zachęcam do podobnych rozważań. Jak sobie w tym pomóc? Ja byłam chora, ale tego nikomu nie życzę. Proponuję za to system: praca<->dom. Czyli chodzimy do pracy i z pracy. Unikamy sklepów i reklam. Jak przyniosą i włożą do skrzynki to wywalić bez oglądania. Jak w gazecie reklama to przeskoczyć na następną stronę. Jak w telewizji to wyłącz (przynajmniej dźwięk), w radiu to samo. Nie czytaj bilbordów, rozmowę zmień na bardziej neutralny temat. Czy pomaga? Tak. Niektóre z powyższych wykorzystuję teraz, kiedy "wróciłam" do rzeczywistości. Działają.

A jak poradzić sobie z jedzeniem? Ja przez tydzień prosiłam innych o moje zakupy. Pisałam na kartce jedynie podstawowe rzeczy. Przed tym tygodniem zaopatrzyłam się w wiele rzeczy, żeby być jak najbardziej niezależną. Dwie osoby kupiły mi jedynie drobnostki. Potem szłam sama z listą do najbliższego warzywniaka (dieta). Potem do piekarni i przed wejściem ustaliłam co kupię. To samo w aptece. Nie było to skomplikowane, a widzę rezultaty. I jedzenia nie wywalam. Kupiłam tylko tyle, ile trzeba, więc nic się nie marnuje. Jak zabraknie to biorę coś innego. Wykorzystuję także zapasy. Zawsze bowiem mam w domu kasze, ryż, puszkę pomidorów, własne kiszone ogórki czy coś koło tego. W zamrażarce i lodówce też się coś znajdzie.

Co mi przyniosła ospa? Więcej dobrego niż złego ostatecznie mogę stwierdzić. Odpoczęłam, posprzątałam nieco, mam detoks ciała i umysłu. Mam siłę na więcej niż wcześniej i przede wszystkim chęci. Czasem po wielu miesiącami człowiekowi się już nie chce. Takie przymusowe "wakacje" załatwiły więcej niż letni urlop. Dlatego polecam odpoczynek od rzeczywistości albo przynajmniej przemyślenie zakupowych rzeczy.

środa, 15 stycznia 2014

Dieta dzień V

Co jadłam? Proszę bardzo. A opis poniżej.

Śniadanie I:
biała kapusta (50 g.) 16 kcal
jabłko (80 g.) 38 kcal
sok z cytryny 5 kcal

Śniadanie II:
pomidor (130 g.) 21 kcal
ogórek kiszony (70 g.) 8 kcal

Obiad I:
kapuśniak:
marchwe (200 g.) 80 kcal
seler (50 g.) 20 kcal
pietruszka (40 g.) 20 kcal
por (20 g.) 6 kcal
cebula (20 g.) 8 kcal
kapusta biała (50 g.) 16 kcal
kapusta kiszona (200 g.) 40 kcal
kminek
pieprz

Obiad II:
leczo jarskie ja w dniu III (175 kcal)

Kolacja surówka:
papryka (100 g.) 31 kcal
burak gotowany (100 g.) 44 kcal
cebula (20 g.) 6 kcal
jabłko (50 g.) 25 kcal
ogórek kiszony (50 g.) 5 kcal
grahamka (50 g.) 135 kcal

ŁĄCZNIE: 783 kcal

Kończę z tym, ze tak powiem. I jakie wnioski? Nie spodziewałam się, że mam tak zdrowy organizm. Nie było żadnego bólu głowy, mocz czysty, pełna energia. Czwartego dnia trochę byłam przymulona i lekko bolała mnie głowa przez jakiś czas wieczorem. Wydaje mi się jednak, że to przez nadmierny wysiłek fizyczny, który po przerwie sobie zafundowałam. Ciśnienie skoczyło i efekty było widać od razu. Poza tym brałam nieco leków przez ten czas, co mogło zakłócić proces oczyszczania.

Wszyscy na tej diecie mówią o jasnym umyśle. Tak też tego doświadczyłam. Kiedy zjadłam kawałek grahamki zamuliło mi umysł i energię. Czyli zredukuję chleb do minimum, na razie jestem na tyle uzależniona od glutenu, że nie dam rady się go całkowicie pozbyć. Częściowe odstawienie to jednak dobry krok. Zawsze do przodu:) Poza tym? Nie chce mi się smażonego i przy robieniu zupy nie widzę konieczności przysmażania składników na tłuszczach. Jedynie wrzucić do wody i ugotować. Zupy pyszne, a niezdrowe tłuszcze usunięte z potrawy:) W dodatku dietetyczne zupy tak mi zasmakowały, że będę je robiła nie tylko "od święta".

Minusy? Fizycznie był tylko jeden. Miałam mega spuchnięty brzuch. Po pierwsze musiałam wciskać dużo, bo surowe jest mało kaloryczne. Byłam aż przejedzona. Po drugie sól zatrzymuje wodę więc może nie powinnam jej w ogóle używać podczas diety. Po zjedzeniu sałatki z kawałkiem bułki zaczęło mi to przechodzić. Jak ktoś się zna to proszę pisać!

No i na tym zakończymy. Ale, ale! Jest jeszcze przejście na normalne żywienie. Czyli muszę jeszcze minimum dwa dni jeść podobne rzeczy jak na diecie wprowadzając kasze, inne warzywa, owoce itd. Nie wyliczam tu już ściśle. Co ważne. Robię to małymi porcjami i powoli. Każdy sygnał organizmu wysłuchuję i się nad nim zastanawiam. Nie można bowiem golonki zjeść na śniadanie po takiej kilkudniowej kuracji. To akurat mi nie grozi, ale są inne kusicielskie niezdrowe i zdrowe rzeczy, które muszę na razie ominąć.

Dieta dzień III i IV

Mam nieco doła. Bo nie czuję, żeby to działało. Minął mi już czwarty dzień i w sumie czuję się tak jak wcześniej. Wczoraj nieco intensywniej poćwiczyłam i ciśnienie podskoczyło co objawiło się małym bólem głowy, ale to mój błąd. Poza tym nic. Poczekam jeszcze aż minie 7 dzień i zastanowię się czy to ma jakiś sens. Pomyślałam dziś, że może spróbuję nieco schudnąć bo by mi się przydało, ale musiałabym wytrwać z miesiąc i codziennie ćwiczyć. Chyba nie dam tak rady. No ale koniec marudzenia, bo dobrze mi idzie. Co jadłam?

DZIEŃ TRZECI:
Śniadanie I:
surówka: papryka (100 g.) 31 kcal
ogórek kiszony (100 g.) 11 kcal
pomidor (130 g.) 23 kcal
cebula (30 g.) 9 kcal
chrzan łyżeczka 5 kcal

Śnidanie II: 
Jabłko (170 g.) 85 kcal

Obiad I:
Leczo jarskie:
cebula (100 g.) 39 kcal
papryka (150 g.) 48 kcal
przecier pomidorowy (pół słoiczka 95 g.) 88 kcal
przyprawy: sól, pieprz, majeranek, świeża pietruszka, liść laurowy, ziele angielskie

Obiad II:
marchew gotowana posypana koperkiem i pietruszką (200 g.) 80 kcal
kapusta kiszona (80 g.) 16 kcal

Kolacja:
burak z chrzanem (220 g.) 97 kcal plus łyżeczka 5 kcal
cebula (150 g.) 75 kcal duszona z przecierem (50 g.) 44 kcal

ŁĄCZNIE: 776 kcal

DZIEŃ CZWARTY:
Śniadanie I:

surówka: pomidor (130 g.) 23 kcal
               szczypiorek (10 g.) 3 kcal

Śniadanie II:
surówka: czerwona kapusta (100 g.) 30 kcal
               por (20 g.) 6 kcal
               jabłko (100 g.) 48 kcal

Obiad I:
Burak faszerowany:
burak (100 g.) 44 kcal
marchew (150 g.) 60 kcal
seler (50 g.) 20 kcal
pietruszka (50 g.) 20 kcal
por (20 g.) 6 kcal
cebula (50 g.) 20 kcal
natka pietruszki
liść laurowy
ziele angielskie
sól
pieprz

Obiad II:
surówka: ogórek kiszony (100 g.) 11 kcal
               pomidor (130 g.) 21 kcal
               cebula (20 g.) 6 kcal

Kolacja:
Bigos jarski:
cebula (100 g.) 40 kcal
kapusta kiszona (150 g.) 30 kcal
kapusta biała (50 g.) 16 kcal
jabłko (50 g.) 24 kcal
przecier pomidorowy (95 g.) 88 kcal
liść laurowy
ziele angielskie
sól
pieprz

jabłko (250 g.) 120 kcal
ŁĄCZNIE: 625 kcal

I to niby tyle, ale jednak nie na tym się skończyło. Otóż był grzech. Kiedyś by się na jednym nie skończyło, ale wytyczyłam sobie granicę. Siedzę bowiem w domu i czasem nawet nieświadomie podjadałam. Głównie przez to nabiera się kilogramów, dlatego ja chciałam unikać tego typu zachowań. No i prawie mi się udało. Bo ja jestem przyzwyczajona do tradycyjnej kuchni. Czyli jak obiad to talerz podzielony na trzy części. Mięso wykluczyłam już sporo czasu temu zostają dwie części: warzywa (sałatka, warzywa gotowane, pieczone, obojętnie) i zapychacz (ziemniaki, kasza, ryż, makaron), a rano czy wieczorem kanapeczki. I tak mi brakuje tych zapychaczy, że nie wytrzymałam. Ale stanęłam w kuchni, zastanowiłam się czyli głęboko przemyślałam, co właśnie zamierzam zrobić. Ponieważ nie mieszkam sama i nie mam wpływu co się dokładnie znajduje w kuchni, dlatego chleba nie kupuję od tygodnia. Zjadłam cały zapas, zaczęłam dietę i... nie wytrzymałam. Poszłam do chlebaka, ukroiłam piętkę z bułki i zjadłam. Mogłam zjeść całą bułkę, ale postanowiłam mądrze zgrzeszyć. Piętka miała tak mały rozmiar, że mieściła się w zamkniętej mej dłoni i prawie jej nie poczułam. Ale żułam długo, żeby nie sięgnąć po więcej. I tyle grzechów na razie.Oby więcej nie było!

I pochwalę się czymś jeszcze. Otóż zawsze, odkąd pamiętam wszyscy po buraczkach mieli buraczkowy mocz. Jak się ostatnio dowiedziałam nie jest to rzeczą normalną. Jest to objaw nieszczelności jelit czyli po prostu choroby. I co się okazuje? Moja nieszczelność się uszczelniła i jelitka są całe. Jem buraczki na diecie w sporych ilościach i nic. Koloru buraczkowego nie ma tam, gdzie nie powinno go być. Sukces.

I tak myślę i myślę. Jak siedziałam w domu to jakoś jadłam to co trzeba. Wczoraj wyszłam do dużego centrum handlowego i o tym będzie osobny wpis. Ale ogólnie widząc tyle tego wszystkiego chce mi się znów czegoś. Dietę skrócę (dwa tygodnie nie wytrzymam). Jutro się wypowiem co i jak.

poniedziałek, 13 stycznia 2014

Prasówka

Lubię oglądać magazyny pokazujące modę. Jest oczywiście kilka ale. Współczuję modelką, że muszą doprowadzać się do takiego stanu. Wiecie skąd to się wzięło? Podobno gdzieś w zeszłym wieku (dawno, ale nie pamiętam kiedy dokładnie) ludzie zwracali uwagę na piękne "normalne" modelki, a nie na ciuchy projektantów. No, a jak po wybiegach zaczęły chodzić szkielety to od razu ciuchy wróciły na pierwszy plan. I tak oto nastała era kościotrupów w modelingu. Nic dziwnego, że photoshop ma tyle roboty. Muszą w końcu coś zrobić z tymi ciałami, żeby dało się te magazyny oglądać. Sama chciałabym zrzucić 5 kilo, ale nic poza tym. Wolę nieco więcej mięśni pod skórą.

Dziś w sumie ważne jest i jedno i drugie, czyli i ciuch i modele. Ale kościotrupy zostały. Nie o tym dziś jednak. Mianowicie czytam dużo, głównie książek. I wybrane rzeczy, jeżeli chodzi o prasę. Czasem trafi się coś więcej, czasem mniej. Od jakiegoś jednak czasu wpada mi w ręce "Przepis na zdrowie". Mała gazetka kosztująca grosze. Wydawana raz w miesiącu, malutka i cieniutka. Niby nic, a tak wiele. Otóż w środku znalazłam tyle dobrego, że muszę się tym podzielić. Wiele z króciutkich notatek przysyłają czytelnicy. Część przygotowuje redakcja. A co w nich jest? To co najcenniejsze. Głównie wiedza dotycząca ziół, na wieeele schorzeń. Poza tym naturalne kosmetyki, coś dla domu, trochę o jedzeniu i co tylko wpadnie w ucho temu czy tamtemu na temat zdrowia. Po co brać tonę leków, kiedy można zaparzyć odpowiedni ziółka, zjeść coś dobrego i wyzdrowieć. Albo stosować profilaktykę. Ciekawi? To polecam udać się do najbliższego kiosku, a nawet do empiku.

Dzień II

Wstałam bez uczucia głodu. Wypiłam szklankę zielonej herbaty i po 30 minutach pomyślałam, że czas zrobić coś do jedzenia. Z kartką z książki dr Dąbrowskiej powędrowałam do kuchni i zaczęłam obliczać.

ŚNIADANIE:
I sałatka: 1 pomidor (130 g.) 23 kcal
               ogórek kiszony (120 g.) 13 kcal
               cebula biała i czerwona (20 g.) 6 kcal

II sałatka: biała kapusta (100 g.) 32 kcal
                marchew (170 g.) 64 kcal
                por (20 g.) 6 kcal
RAZEM: 144 kcal


OBIAD:
zupa jarzynowa: marchew (200 g.) 80 kcal
                         seler (40 g.) 16 kcal
                         pietruszka (30 g.) 15 kcal
                         por (20 g.) 6 kcal
                         cebula (20 g.) 8 kcal
                         czosnek (2 g.) 3 kcal
                         kapusta biała (200 g.) 44 kcal
                         cząber
                         ziele angielskie
                         liść laurowy
                         sól
                         pieprz

sałatka: seler (100 g.) 40 kcal
            jabłko (100 g.) 50 kcal
RAZEM: 262 kcal

KOLACJA:
sałatka: burak gotowany (200 g.) 88 kcal
            jabłko (100 g.) 50 kcal
            cebula (20 g.) 8 kcal
sok pomidorowy (300 ml) 198 kcal
RAZEM: 344 kcal

SUMA: 750 kcal

Poczułam przypływ wielkiego głodu i zrobiłam szybciutko śniadanie. Zrewidowałam także to co na kartce, a to co na talerzu. Okazało się, że dwóch sałatek nie jestem w stanie zjeść naraz. Dlatego były dwa śniadania. Drugie nawet zmniejszyłam kiedy zobaczyłam ilość kapusty, którą w pierwszej kolejności założyłam. Zupa wyszła genialna i częściej będę ją robiła ot tak, bez diety. Wczorajsza zupa też była dobra tylko przegięłam z ilością wody z ogórków i była zbyt słona. A ja na co dzień mało solę więc mnie to wyraźnie raziło. Kiedy dolałam szklankę przegotowanej wody jadłam z zachwytem. Wracając do drugiego dnia to obiad również podzieliłam na pół i zjadłam w odstępie godziny czy dwóch to co nie wcisnęłam za pierwszym razem. A kolacja była jak najbardziej w porządku. Czyli znów pięć posiłków. Uwielbiam warzywa więc czuję się jak ryba w wodzie. I do tego świetne samopoczucie, wypoczywam i w mega szybkim tempie znika mi ospa.

Zastanawia mnie zatem co by było gdybym przerzuciła się na ekologiczne warzywa i owoce. Tylko ta ich cena. Ale pomyślę. Za kilka dni udam się do jednego ze sklepów z listą i coś z niej na pewno wybiorę. Lubię ekologiczne jabłka bo zawsze słodko i przyjemnie pachną. Może marchew, bo dużo jej w mojej diecie. No pomyślę.

Aha i przypomniało mi się, że do wielu dań dorzucam natkę pietruszki czy koperek. Tak po prostu posypuję talerz zupy i sałatki. Pietruszka ma dużo witamin i nie można o niej zapominać. A wieczorem już koło 21 miałam nagle napad głodu i zjadłam dwa małe ogórki kiszone. W sumie około 20 kcal czyli dziennej normy nie przekroczyłam.

sobota, 11 stycznia 2014

Dietowo

W pierwszej kolejności zawsze chodzi mi o oczyszczanie organizmu. Czasem sobie człowiek folguje i potem odkłada się to tu i tam. Rośnie brzuszek, ale i  następuje stłuszczenie wątroby, serce niedomaga, nerki wysiadają, stawy bolą....

Zgubnych skutków naszego podjadania nie widać od razu i człowiek tygodniami czy miesiącami (niektórzy latami) kumulują w organizmie niedobre substancje. Jak wiadomo to tłuszczyk odłożony w różnych miejscach przeradza się w raka. Złogi białkowe działają podobnie powodując choroby nerek czy problemy z kośćcem. Nie mówiąc już o toksynach odkładanych przez całe życie. Dlatego dieta dr Ewy Dąbrowskiej wyklucza tłuszcz, ogranicza białko i wszystko co przetworzone. Co zatem oczyści nasz organizm? Warzywa i owoce o niskim indeksie glikemicznym. Te z większym (np pieczone jabłko) stosujemy w bardzo ograniczonej ilości.

Zaczęłam oczyszczanie. Minął właśnie pierwszy dzień. Starałam się to robić m.in. na podstawie książki: "Ciało i ducha ratować żywieniem". Dieta jest tam opisana bardzo ogólnie. Wyszczególniony jest przykładowy jadłospis na dwa tygodnie. Nie posiada on jednak dokładnego przeliczenia ani wagowego, ani kalorycznego. Ja wiedząc z wykładów dostępnych na YouTubie stosuję 800 kcal dziennie. Przeliczam także wagę każdego z produktów.  Nie mam możliwości robić soków z twardych jarzyn i owoców, dlatego pomijam je. Ponadto wybieram (z wielkiej ilości ) to co akurat udało mi się kupić w sklepie. Jeżeli ktoś jest zainteresowany podaję poniżej jak to dokładnie wyglądało:

ŚNIADANIE:sałatka: 1 średni pomidor (130 g.), ogórek kiszony (100 g.), cebula czerwona (20 g.) razem 40 kcal
dwa małe gotowane buraki (200 g.) 88 kcal
średnie jabłko (180 g.) 94 kcal
RAZEM: 222 kcal

OBIAD:
zupa ogórkowa: korzeń pietruszki (50 g.), marchew (250 g.), por (20 g.), cebula (20 g.), korzeń selera (40 g.), ogórek kiszony (200 g.), dodałam również nieco wody z ogórków, liść laurowy, ziele angielskie i szczyptę pieprzu 195 kcal
gotowany kalafior, marchewka gotowane na parze (250 g.) 70 kcal
RAZEM: 265 kcal

KOLACJA:
tarta marchew z jabłkiem po 100 g. 91 kcal
sok pomidorowy (300 ml) 198 kcal
RAZEM: 289

ŁĄCZNIE: 776 kcal


Do tego słaba zielona herbatka (kilka szklanek) oraz jedna herbata czarna z odrobiną cytryny wg internetu to około 2-3 kcal. A teraz subiektywnie sygnały organizmu. W sumie dużo tego jedzenia wyszło na każdym talerzu. Warzywa są bowiem mało kaloryczne, ale zajmują dużą objętość. Talerze zatem były pełne. Zupę musiałam podzielić na dwa razy bo nie byłam w stanie tej ilości zjeść. Śniadanie również. W praktyce miałam zatem pięć posiłków rozłożonych między godziną 9 a 18.

A jak z samopoczuciem? Na razie siedzę w domu i się nie przemęczam. Niestety od rana boli mnie brzuch, ale to z innej przyczyny. Przez to w ogóle nie jestem głodna, ale staram się co jakiś czas coś skubnąć. Wieczorem zaczęły się wzdęcia. Brzuch zrobił się kulą i czułam jak wszystko w środku (w jelitach) się rusza. Bólu głowy nie mam, do toalety za dużo też nie biegam. Raczej w normie. Wydaje mi się, że to przez moją ogólną dietę na co dzień. Nie jem przecież mięsa, nabiału unikam, ale od święta raz na parę dni, a raczej tygodni skuszę się na ser czy jogurt. Święta były i od tego czasu jem więcej słodkiego (tak tego niezdrowego), ale w ciągu roku raczej unikałam tej chemii. Wolę słone przekąski.

No zobaczymy co będzie w drugim dniu. Pamiętam, że jak pierwszy raz zrobiłam to oczyszczanie to głód i ból głowy były nie do zniesienia. Starałam się unikać tabletek przeciwbólowych i udało się, ale było przerażająco. Mój znajomy nawet wymiotował takie były problemy żołądkowe. A ja jakoś nic teraz. To chyba nie jem tak źle na co dzień jak mi się wydawało. No dobra. Kończę już i z niecierpliwością czekam na dalszy rozwój wydarzeń. Kurcze czuję się jak w powieści kryminalnej albo przygodowej. Hihi.

Hello zdrowie

Komercyjne rzeczy też potrafią być fajne. Może nie jest to jakiś ideał, ale samo założenie jest dla mnie jak najbardziej ok. Promuje zdrowie, mądre diety, sport czy wege w szerokim tego słowa znaczeniu. I w szerokim kręgu ludzi, czyli może trafić absolutnie do wszystkich.

O czym piszę? Mam na myśli Hello Zdrowie. Strona na której czasem można przeczytać ciekawy artykuł oraz podjąć jedno z wielu wyzwań. Można nie jeść mięsa, promować zdrowie lub zabrać się za siebie pod różnym kątem. Podobno ukończone wyzwanie daje szansę na wygranie iPodów czy coś koło tego. Ale zdrowie jest jak dla mnie bardziej wartościowym wyznacznikiem.

Dla zachęty przeciętniaków pojadą czasem tekstem o gwiazdach na dietach lub ćwiczących oraz pokażą ich "boskie" ciała. No, ale nic w tym dziwnego w końcu tak się kształtuje średnia zainteresowań. Czymś trzeba wszystkich przyciągnąć. A gwiazdy dbają i w sumie czasem dobrym przykładem świecą. Sprawdza się zatem ich rola.

Co ja mam z tym wspólnego? Czasem przeczytam jakiś artykuł, a niedługo chciałabym zrobić coś dla siebie. Muszę jeszcze gruntowanie przemyśleć co, ale na pewno będzie to jakieś ciekawe wyzwanie.

Jakieś propozycje?

piątek, 10 stycznia 2014

Film

Dawno mnie tak nie wkręciło. Zawikłana zagadka. Świetna symfoniczna muzyka. Czyli dokładnie to co lubię.

Tutaj podaję link do filmu:
"W cieniu"

Kręcony w czeskiej Pradze oraz naszej Łodzi. Zdjęcia zrobione przez polaka obsada zagraniczna. Na prawdę wciąga.
Co o nim piszą?
Czechosłowacja, lata 50. Detektyw Hakl (UB) łapie sprawcę zuchwałej kradzieży. Wkrótce odkrywa, że jego sukces jest całkowicie wyreżyserowany, a sprawę odbiera mu jego szef. Hakl na własną rękę próbuje odkryć prawdę i dowiaduje się zaskakujących rzeczy.

Ciekawi? To zachęcam do obejrzenia.

A poniżej tytułowa piosenka z filmu:


czwartek, 9 stycznia 2014

Ospa

Ospa to bardzo dziwna choroba. Powinno się ją przejść w dzieciństwie, ale nie oznacza to, że już nigdy na nią nie zachorujemy. jakby tego było mało wirus VHV odpowiedzialny za nią po przebytej chorobie zostaje utajony w organizmie już na zawsze i może powodować kolejne zachorowania lub przerodzi się w półpaśca. Stosunkowo rzadko do tego dochodzi, ale jednak tak się dzieje. Kiedy? W momencie osłabienia odporności organizmu. Dlatego najlepszą profilaktyką jest podwyższanie odporności.

Chorobą można się zarazić od nosicieli, którzy nie mają żadnych objawów. Następuje to drogą kropelkową lub poprzez fizyczny kontakt z ciałem lub zainfekowanymi przedmiotami np ubraniami chorego. Choroba wykluwa się w organizmie około dwóch tygodni po czym następuje ujawnienie poprzez zaczerwienione plamki, które przeradzają się w bąble. Są na tyle swędzące, że większość osób rozdrapuje je. Niestety takie strupy mogą pozostawić ślady na całe życie.

Choroba przebiega dosyć łagodnie, kiedy występują podstawowe objawy. Kiedy jednak dojdzie do powikłań (szczególnie u dorosłych i niemowląt) potrzebna jest hospitalizacja i skutki są już dużo bardziej poważne. Dlatego tak istotne jest podnoszenie odporności oraz unikanie wszystkich sytuacji w których może dojść do przeziębienia.

Czemu o tym piszę? Z moją odpornością od kilku lat jest dziwnie. Niby mało choruję, ale kiedy się przemęczę, przewieje mnie, przemarznę i nie dośpię to łapię wszystko od wszystkich. Wiem, że jest to duże wyczerpanie organizmu, ale jeżeli odporność byłaby duża to o infekcję byłoby trudniej. Tak też było tym razem. Trzy tygodnie od mojego kontaktu z dzieckiem chorym na ospę miałam dwa bardzo męczące organizm dni, kiedy to wszystkie wymienione wyżej czynniki wzięły udział i dwa dni później siedziałam starając się nie drapać tych wszystkich bąbli. Jest nieźle. Podrapałam jedynie głowę i nieco szyję. Staram się siedzieć w ciepełku, czasem wywietrzyć, dużo spać i odpoczywać. Wzięłam leki na wzmocnienie odporności, smaruję się maścią i czekam. Czekam, aż to cholerstwo nieco przestanie swędzieć i będę mogła w końcu gdzieś wyjść.

Zastanawiam się co jeść, żeby było lepiej. Jeżeli ktoś chciałby służyć radą to chętnie skorzystam. Bo ja nigdy tego cholerstwa nie miałam i nawet moja mama nie wie co z tym zrobić. Wszelakie telefony do niej nic nie dały. A ja prawie 30-letnia muszę się męczyć z (głównie) dziecięcą chorobą.

I co z moim oczyszczanie wg. dr Dąbrowskiej? Czy aby jest to dobry moment teraz, za tydzień, miesiąc, aby rozpocząć "terapię"? No głowię się i nie wiem. Może ktoś wie?


Żródełko

poniedziałek, 6 stycznia 2014

Napad

Zostałam zaatakowana. W biały dzień na środku ulicy zostałam słownie napadnięta w bardzo nieprzyjemny sposób. Mieliśmy bowiem całą grupą wybrać restaurację w której zjemy obiad. Musiała być w przystępnej cenie i z dniami zarówno mięsnymi jak i bezmięsnymi. Czyli generalnie problem. Potem okazało się, że musi być za 5 złociszy bo część osób prawie nie ma pieniędzy. Wygrzebali jakieś miedziaki z kieszeni i musieli za to zjeść. Ciężka sprawa. I nagle jedna osoba uniosła głos i zaczęła robić kazanie, że z ludźmi, którzy nie jedzą mięsa zawsze jest problem. Milczałam, milczałam, aż po kilku czy nawet kilkunastu minutach nie wytrzymałam i powiedziałam, że z ludźmi bez pieniędzy też jest zawsze problem. Nie lubię tego typu zagrywek. Staram się przemilczeć lub mądrze wytłumaczyć, ale jak do kogoś nie dociera po dobroci... Psychicznie byłam już zmęczona od rana i jeszcze to kazanie. W końcu po prostu nie wytrzymałam. Jednym zdaniem ucięłam całą dyskusję. Dopiero wtedy przejrzeli na oczy.

Powyższy wstęp napisałam z dwóch powodów.

Po pierwsze ludzie nie mają pojęcia o diecie bezmięsnej, a robią kazanie (usłyszałam m.in., że ludzie muszą jeść żelazo zwierzęce bo inaczej umrą plus inne nieprzyjemności pod moim adresem)

Po drugie "każdy kij ma dwa końce". Czyli nie można mieć klapek na oczach i myśleć tylko o swoim. Należy być otwartym na poglądy innych, na sytuację innych, na wszystko. Ja zaproponowałam coś od siebie nie dostając nic od drugiej strony. A nie, przepraszam. Ja dostałam słownie po twarzy. W tej sytuacji porozumienie wydawało mi się konieczne. Ostatecznie każdy poszedł w swoją stronę. Niektórzy wrócili potem do mnie i nie żałowali.

Dlatego jak się nie znam to staram się wysłuchać tego, który ma jakąś wiedzę na dany temat. Czasem nawet nie wiem, że ktoś głupoty gada i sama to potem powtarzam wierząc, że mówię dobrze. Ale kiedy usłyszę, że coś jednak z tą moją wiedzą jest nie tak staram się poczytać na ten temat. Albo od kogoś mądrzejszego dowiedzieć. No cokolwiek, a nie takie rzeczy gadać i jeszcze nie przyjmować konstruktywnej krytyki.

Zabolało mnie to mocno, bo dawno takie rzeczy się nie działy. Na szczęście szybko mi przeszło i trzy godziny później ja wyciągnęłam rękę do tych samych napadających mnie osób, ponieważ były w potrzebie. Da się? Da się. Ciekawe tylko czy oni kiedykolwiek zmienią zdanie na temat bezmięsnych i czy ogólnie zobaczą potrzeby innych. Bo ciągle będąc na wózku pod tytułem JA daleko nie zajadą.

sobota, 4 stycznia 2014

Książki i inne niezłe akcje

Co chwilę odkrywam nowe świetne blogi. Muszę się już ograniczać, aby czasu starczyło na inne rzeczy w życiu. Kiedy Katarzyna K napisała do mnie odnośnie "Dzikiej drogi" zaczęłam wchodzić na jej bloga. I nagle umieściła ona post o wyprzedaży książek. Dosłownie za grosze można kupić wiele pozycji i sama wybrałam coś dla siebie :)

Zmobilizowało mnie to do opisania blogowych wyprzedaży. Znalazłam jeszcze post o bardzo szczytnym celu. Każdy z nas może kupić rzeczy za niewielkie pieniądze, a Fashionelka przeznaczy zebrane fundusze na potrzebujące zwierzęta. Moim zdaniem genialna sprawa i sama staram się tak pomagać.

Inne blogerki i blogerzy wyprzedają swoje ubrania. Nie dziwi mnie zatem fakt, że Macadamiangirl, chyba najsłynniejsza blogerka modowa ma swój kącik z ciuchami. Za przyzwoite pieniądze możemy mieć niekiedy wiele rzeczy, na które do tej pory nie było nas stać.

Weźmy choćby pod uwagę książki o których pisałam na początku. Średnio jedna kosztuje ponad 30 zł. Na promocji zdarzy się coś taniej, ale kiedy chcemy książkę lepiej oprawioną czy po prostu grube tomiszcze ceny od 50 zł to norma. Ja kupiłam ostatnio książkę średniej grubości, ale okładka była twarda. Cena? 49.99.
A dzięki wyprzedaży za 30 zł mam aż trzy książki!

Poza tym? Dla mnie ważna jest ochrona środowiska. Uprawa bawełny na ubrania to woda, pestycydy, transport.... Książki to nasze lasy.... Sprzęt to najczęściej plastik pozyskiwany z ropy naftowej! Który wiele setek lat rozkładać się będzie na wysypiskach. No i po co nam to? Ja rozumiem od czasu do czasu kupić coś nowego, ale tak ciągle? Harujemy przez to niemiłosiernie. Chorujemy. A pieniędzy nie ma bo wydane. I znów od początku.

Żeby było jasne. Ja nie jestem zamknięta w klasztorze. Nie jestem ideałem. Nie postanowiłam mieć jedynie kilku rzeczy i nie mieszkam na pustyni. Ja po prostu racjonalnie patrzę na swoje zachcianki (czasem zdarza mi się przymknąć oko ;)) i widzę od jakiegoś czasu, jak wielu rzeczy nie potrzebuję, a jak wiele mogę kupić od kogoś. Sama również robię tego typu wymianki. Jest taniej i bardziej przyjaźnie dla środowiska.

Nikogo nie będę przekonywała na siłę. Ale liczę, że sami pójdziecie po rozum do głowy.

czwartek, 2 stycznia 2014

Epidemia

Nie przepadam za wieloma linkami czy filmikami w postach. Kiedy tylko mogę lubię czytać/pisać teksty jednolite bez zbędnych dodatków. Podobnie chciałam zrobić dzisiaj. Napisać tekst i jedynie wspomnieć o stronie, która mnie zainspirowała. Ale tekst na niej jest długi i bardzo ciekawy. Musiałabym zbyt dużo przepisać i tłumaczyć się z tego. Zatem wyjątkowo podaję link do artykułu, który tak bardzo mnie zainteresował. Miłego czytania. Naprawdę warto :)

http://blog.siegnijpozdrowie.org/2013/12/cukier-uzaleznia.html#more

Post leczniczy

Na początku 2013 roku przeszłam dwu tygodniowy post warzywno-owocowy dr E. Dąbrowskiej. Męczyłam się strasznie, ale bardzo chciał, aby się udało. Po pierwsze chciałam oczyścić organizm z nagromadzonych toksyn. Nie jestem bowiem przewlekle chora, ale od czasu do czasu coś mi strzyknie tu czy tam. Po drugie nigdy nie byłam mega szczupła, ale oponka na brzuchu zaczęła się robić spora i zmartwiło mnie to. Liczyłam na zrzucenie jej przynajmniej częściowo.
Udało mi się osiągnąć dokładnie to co chciałam. Ze szczęścia podarowałam przepisy z książki Pani doktor kilku osobom i zachęciłam do oczyszczania. Dwie osoby się skusiły. Jednej poprawił się stan zdrowia, druga ponadto wiele schudła (miała sporą nadwagę). Piszę o tym, bo otacza mnie wielu ludzi ze zbędnymi kilogramami. Mało z nich choruje, ale może specjalistyczne badania wykazałyby coś poważniejszego. Wolałam ich nie namawiać na wizyty i badania. Wiedziałam, że zrobię sobie tylko wrogów. Więc przeszłam "Kurację" po czym głosiłam jaka jest świetna i wręczałam notatki na ten temat. O nic nie prosiłam i nie byłam nachalna. Tylko informowałam rzeczowo. I zadziałało w niektórych przypadkach:)

Ale czemu tak się bardzo na ten temat rozpisuję? Pod koniec roku znów chciałam przejść na post. Ale grudzień to nie był dobry termin. Wszędzie proszone kolacje na których tak wiele jest "dobrego" jedzenia. A ludzie się obrażają. Bo nie chcesz pysznego placuszka, bo nie chcesz czegoś tam... Na wigilijce w pracy poprosiłam przynajmniej o talerz bez mięsa. W zeszłym roku podali mi zamiast schabowego kawał ryby. Grzecznie wytłumaczyłam, że to też mięso (nie mogli uwierzyć) i oddałam swój talerz koleżance. Sama chwyciłam za półmisek z sałatkami i jadłam marchewkę, kapustę, sałatę i tego typu składniki. W tym roku nic już nie mówiłam. Kelnerce powiedziałam, że chce jedynie kilka kopytek bez sosu (typowy sos gulaszowy z kawałkami mięsa) i zjadłam do tego marchewkę tartą z jabłkiem. Z zimnej płyty nic nie było dla mnie (wszystko z mięsem), a sałatka okraszona była taką ilością majonezu, że z grzeczności (kolega mi nałożył) zjadłam łyżkę i wypiłam potem trzy kubki herbaty, żeby to przeżyć. Dziwi was to co piszę? Jeszcze kilka lat temu sama bym była zdziwiona. Dziś mam zupełnie inne podejście.
Znów zaczęłam myśleć o poście. Styczeń obfituje w wiele wydarzeń. Nie bardzo mogę coś wielkiego kombinować. Ale luty to już lepiej. Może marzec. Generalnie pierwszy kwartał 2014 roku.

Zmobilizowałam się podwójnie. Ja mam taką potrzebę i widzę, że inni również doceniają geniusz dr Dąbrowskiej. Dzięki Sewerynowi odkryłam wykłady dostępne na Youtubie, a jego zadowolenie dotyczące postu udzieliło się także mnie. Tym bardziej chcę to w końcu zrobić. Przez ten "wolny" czas będę jeszcze dokładnie czytała książki i oglądała wykłady. Zbiorę nieco wiedzy i na pewno podzielę się wrażeniami.

środa, 1 stycznia 2014

Biała zupa

Polubiłam gotowanie. Stało się to kilka lat temu kiedy sama zaczęłam w końcu gotować i eksperymentować w kuchni. Mistrzem nie jestem i nigdy nie będę. Nie mam bowiem ani tyle zapału, ani możliwości. Oglądam jednak wiele programów kulinarnych. Takich zwykłych, zwyczajnych dla przeciętniaków. I kiedy coś mi się spodoba wypróbowuję w domu i nierzadko modyfikuję pod siebie. Dlaczego? Bo wielu rzeczy nie jem. Począwszy od mięsa, a skończywszy na... sama nie wiem już nawet. Dlatego poniżej przepis na przepyszną zupę, którą ja zmodyfikowałam. Czyli przepis oryginalny i moja przeróbka. Coś dobrego na Nowy Rok :)

BIAŁA ZUPA

Składniki:
duży por (czym bardziej biały tym lepiej)
duża biała cebula
mały korzeń pietruszki
mała marchewka
duży korzeń selera
dwa ziemniaki
czosnek
sól
pieprz
śmietana kwaśna

Przygotowanie:
W oryginale szkli się na oleju czosnek, cebulę i pora. Potem dodaje pokrojone ziemniaki i seler zalewając dwoma szklankami wody. Kiedy wszystko będzie miękkie blendujemy i zalewamy szklanką śmietany.

W mojej wersji dodaję więcej warzyw, aby zupa miała więcej "zdrowia". 
Na łyżce oliwy szklimy zatem czosnek, cebulę i pora. Potem dodajemy marchew, pietruszkę, selera i ziemniaki. Zalewamy trzema szklankami wody. Gotujemy, aż ziemniaki będą rozgotowane. Wszystko blendujemy i doprawiamy solą oraz pieprzem. 

Można zrobić jeszcze trzecią wersję. Do czosnku, cebuli i pora dodajemy seler i ziemniaki, a całość zalewamy bulionem warzywnym. Na koniec blendowanie i przyprawy.


Jakąkolwiek wersję wybierzecie powiem szczerze, że ta zupa tak przypadła mi do gustu, że dziś gotuję kolejną porcję, choć dwa dni z rzędu ją już jadłam. Naprawdę polecam.

Smacznego!